«نون خ ۴» به نوروز ۱۴۰۱ نمی‌رسد
تاریخ انتشار: ۱۶ مهر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۳۲۴۱۳۵
علی صالحی با ذکر خاطراتی از سریال «نون.خ»، درباره دلایل ادامه‌دار شدن سریال‌ها توضیحاتی را ارائه داد.
سیدعلی صالحی، بازیگر سریال «نون خ ۳» که مهمان برنامه «سریالیست» بود، درباره اینکه جایگاه کدام یک از فصل‌های این سریال را بالاتر می داند، گفت: از دیدگاه نقشی که بازی کردم بخواهم بگویم در فصل سوم این کاراکتر قوام پیدا کرد و یکی از نقش های محوری شد که در «نون خ ۱» اصلا چنین مسیری را از سوی نویسنده و کل کار برایش متصور نشده بودند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
او افزود: اما من خودم فضای «نون خ۱» را بیشتر دوست دارم. شروع و ناپخته بودن و به لحاظ قصه جدید بودنش را دوست دارم. استارتش را بیشتر دوست داشتم.
این بازیگر در ادامه درباره دلیل استقبال زیاد مردم از این سریال گفت: مردم کار طنز را دوست دارند. در گذشته هم کارهایی بود که به صورت فصل به فصل ساخته شد و مردم دوست داشتند؛ «زیرآسمان شهر» و «پایتخت» که راه را برای فصل های بیشتر باز کرد. در «نون خ» برای اولین بار به اقلیم کردستان پرداخته شده بود و از نظر فضا، لباس و نوع زبانی که دارند جذاب بود.
وی ادامه داد: برای اینکه همه مردم متوجه دیالوگ ها شوند از لهجه استفاده کرده بودیم. البته نقش من که اصلا کُرد نبود. سریالی بود که شوخی محور بود. محور قصه ما یک جاهایی براساس یک قصه خاص، داستانی نبود اما لحظات شیرینی داشت. براساس اتفاق هایی که می افتاد کمدی موقعیت بود و در واقع موقعیت محور بود. به همین دلیل برای مردم جذاب بود.
صالحی تاکید کرد: کاراکترها شیرین بود. هر کدام از نقش ها برای خودش شیرینی خاصی داشت. تک تک کاراکترها وجود داشتند. اینطور نبود که دو یا سه نقش دیده شود؛ همه حضور داشتند و دیده شدند. در عین حال مفید و شیرین بودند و مردم با آنها همذات پنداری می کردند. کاراکتر خود من در «نون خ ۳» به عنوان آدمی بدشانس معرفی شد. خیلی ها می گفتند آقا ما در زندگی مان پسرخاله ای داریم یا مثلا برادری داریم که اینطور است. سریال ما از فردا شب ساعت ۲۱ از شبکه آی فیلم بازپخش می شود.
کیفیت کار سبب ادامه دار شدن سریالهاست
وی همچنین درباره اینکه چه اتفاقی رخ می دهد که سریالی در فصل های مختلف ساخته می شود، بیان کرد: مهم ترین دلیل، بازخوردی است که از مردم گرفته می شود. وقتی مردم مجموعه ای را دوست دارند پیگیر ساخت فصل جدیدش هستند. الان هم از ما می پرسند «نون خ ۴» ساخته می شود؟ ساخت فصل چهارم این سریال به امسال نمی رسد. بناست اگر همه چیز درست پیش برود برای نوروز ۱۴۰۲ ساخته شود. کیفیت کار از دلایل دیگر است. وقتی کیفیت کار خوب باشد مورد پسند مردم قرار می گیرد. مردم ولی نعمت ما هستند و ما برای مردم کار می کنیم. اصل کار هم بر این است که مردم بپسندند.
این بازیگر ادامه داد: در درجه بعد رضایت مدیران و کسانی که در راس کار هستند از تولید و شرایط مالی کار مهم است. این باعث می شود برای ساخت دوباره کار راغب باشند. وقتی مثلا سریال «پایتخت» و «نون خ» جواب داده، همه چیز اوکی است و ثابت شده باز هم فصل های دیگر سریال ساخته می شود. البته در آینده خیلی برای کارگردان و نویسنده مجموعه مسئولیت سنگینی به دنبال دارد. باید هم موفقیت فصل های پیشین را حفظ کنی و هم اتفاقات جدید و ماجراهای جدید و جذاب را رقم بزنی.
حذف سه قسمت از «نون خ۲» خیلی به کارمان لطمه زد
او تاکید کرد: به نظرم مسیر سریال «نون خ» موفق بوده است و در فصل های بعد رو به پیشرفت بوده است. الان نمی توانم بگویم بعد از اینکه سریال ساخته شد چه اتفاقی افتاد که قصه ما دچار تغییر شد. در فصل سوم سریال بعد از تصویب فیلمنامه، کار ساخته و به دلایل خاصی یکی از شخصیت های ما کلا عوض شد. قسمت اول با گم شدن من شروع شد. در «نون خ ۲» به خاطر کرونا قصه را متوقف کردیم و اصلا ادامه پیدا نکرد. سریال قرار بود ماه رمضان و با قسمت های بیشتر پخش شود اما به ناچار در ۱۷ قسمت تمام شد و بعد با ۳ قسمت سانسور تنها ۱۴ قسمت پخش شد! حذف این سه قسمت خیلی به کار لطمه زد.
صالحی یادآور شد: به هر حال سلیقه مخاطب برای ما قابل احترام است. تلاش کردیم مردم قصه ای را ببینند که نکات طنز داشته باشد. جزو معدود سریال های طنزی بودیم که به بحث فلامینگوها، مصرف بهینه آب، حمایت از حیوانات و حوزه محیط زیست پرداختیم. در عین اینکه کارمان طنز بود و وظیفه خنداندن مردم را داشتیم به همه مسائلی که دغدغه جامعه بود از جمله کرونا پرداختیم.
ممیزی ها باعث می شود مسیر قصه از دست ما خارج شود
بازیگر سریال‌های «قرارگاه مسکونی» و «مدینه» در ادامه بیان کرد: در کارهای طنز اتفاقی می افتد که همزمان با نگارش فیلمنامه کار ساخته می شود. ما با ۵ قسمت از فیلمنامه شروع کردیم. شما خودتان در این سازمان کار می کنید. همزمان با نگارش اثر یک سری اتفاقاتی می افتد که از دست نویسنده و کارگردان خارج است. اگر قرار باشد براساس آنها کار شود هیچ وقت این ماجراها پیش نمی آید. یکسری ممیزی ها باعث می شود مسیر قصه از دست ما خارج شود.
طی ۷ ماه فیلمبرداری هیچ ابتلایی به کرونا نداشتیم
او درباره انتقادها به تصاویری از سریال که ماسک ها زیرچانه بازیگران بود، توضیح داد: اگر در کار کلا ماسک می زدیم و دیالوگ می گفتیم اصلا مردم متوجه نمی شدند. کلا این ماسک ها را زده بودیم به محض اینکه حرکت می دادند می زدیم زیرچانه و به محض اینکه کات می دادند ماسک را بالا می زدیم. ما در ۷ ماه پروسه فیلمبرداری یک نفر مبتلا هم نداشتیم. پزشک داشتیم و دلیلش این بود.
حذف حمیدرضا آذرنگ و علی صادقی در فصل سوم لطمه ای به کار نزد
صالحی اظهار کرد: در سریال هایی که به صورت فصل به فصل ساخته می شوند حفظ بازیگران هم خیلی مهم است. در فصل سوم حمیدرضا آذرنگ، علی صادقی و یا خیلی های دیگر را به دلایل مختلفی نداشتیم و این نبودن ها در همه کارها معمولا به کار لطمه می زند. امادر این سریال اینطور نبود. اینقدر سعید آقاخانی به طنز اشراف و شناخت دارد و خودش هم در نوشتن دستی برآتش دارد و البته اینقدر امیر وفایی مسلط به کار بود که به نظرم لطمه ای به کار نخورد. این خیلی سخت است.
سعید آقاخانی نگذاشت زور بزنیم تا مخاطب را بخندانیم
بازیگر نقش«فریبرز» در سریال «نون خ» گفت: ما به زعم خودمان در این کار به عنوان بازیگر هیچ اضافه کاری نکردیم. این مدیریت سعید آقاخانی بود که ما زور نزنیم تا مردم را بخوانیم. من خودم اصلا بازیگر شیرینی نیستم. بدون تعارف مثل بچه های دیگر مثل علی صادقی و مهران غفوریان و محسن تنابنده و یا خود سعیدآقا خانی نیستم. حرف که می زنند تو می خندی. کمدی موقعیت یا همان شوخی محوری باعث شد مردم خیلی با این نقش ارتباط برقرار کنند و خیلی ها به من بگویند شما چقدر شیرین هستی.
ماجرای پوشیدن لباس غواصی برای ضبط سکانس معدن
او تصریح کرد: ما کارشناس نیستیم و به عنوان بازیگر در این برنامه حضور پیدا کرده ایم. اما از حق نگذریم از سعید آقاخانی و امیر وفایی گفتیم گروه تهیه و تولید ما و در راسشان آقای فرجی و آقای غضنفری بسیار زحمت کشیدند. هیچ گونه کم و کسری به لحاظ پروتکل های بهداشتی نداشتیم. سر صحنه پزشک و امکانات داشتیم. همه چیز بود. در صحنه های معدن، یک شب در سکانسی که آب باز می شد سه تانکر آب روی سر من خالی شد. در ساعت ۱۰ شب آن تاریخ خیلی سخت بود. اما لباس غواصی به ما پوشاندند و از ما محافظت کردند که شکر خدا دچار مشکل و بیماری نشدیم. گروه بازیگران کرد ما که چهره نبودند اما در شهرهای خودشان بازیگران تئاتر بودند بسیار دوست داشتنی بودند. بازی در کنار اینها برای من تجربه شیرینی بود و مثل یک خانواده بودیم و دلم برایشان تنگ شده است.
هر شوخی را توهین تلقی نکنیم
صالحی بیان کرد: نسبت به سیروس میمنت حسادتی دارم. او درکارهایی که رضا عطاران ساخت حضور داشت و من نداشته ام. فکر می کنم در دایره ساختن سریال های طنز یکی از کارهایی که باید به آن پرداخته شود این است که آستانه تحملمان را بالا ببریم. با هر ارگان یا سازمانی شوخی می شود همه چیز را توهین تلقی نکنند. آستانه تحمل اگر در این زمینه بالا برود گستردگی در حوزه کار طنز فراهم می شود.
او در پایان گفت: با سریال های «پایتخت» و «نون خ» ساختار شکنی شد. قبلا هم کارهایی با لهجه های یزدی، اصفهانی یا شمالی ساخته شده است. هر چیزی را توهین تلقی نکنیم. ما هم برای این خاک و ریشه هستیم و هرکدام به گوشه ای از این اقلیم تعلق داریم. قصدمان خوشحال کردن مردم بدون توهین است.
«سریالیست» به تهیه‌کنندگی محمد باریکانی و مجتبی فرجی و با اجرای پدرام کریمی کاری است از گروه تاریخ، فرهنگ و هنر شبکه یک که پنجشنبه‌ها ساعت ۲۳:۱۵ از شبکه یک پخش می‌شود./ ایسنا
منبع: ایران آنلاین
کلیدواژه: سعید آقاخانی ساخته می شود فصل سوم سریال ها همه چیز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۳۲۴۱۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جدیدترین تصویر از وضعیت اسفناک تئاتر شهر + عکس
حال‌وهوای این روز‌های تئاتر رسمی، دست‌کم در تهران، با تئاتری که برای اجرا مسیر اخذ مجوز از اداره‌کل هنر‌های نمایشی را طی نمی‌کند، متفاوت است.
اداره‌کلی که روز دوشنبه ۱۷ اردیبهشت‌ماه نخست خبر خداحافظی مدیرکل آن، کاظم نظری پس از حدود دوسال و دوماه -از ۲۱ اسفندماه ۱۴۰۰ تاکنون- با کارکنان واحد‌های گوناگونش دهان‌به‌دهان چرخید و بعد هم بی‌آن‌که دلیلی برایش ذکر شود از سوی نظری تایید شد تا تئاتر رسمی، چه دولتی، چه خصوصی که از شهریورماه ۱۴۰۱ بیش‌ازپیش دچار شکاف با تئاتر غیررسمی شده است، چشم‌انتظار بماند و ببیند که متولیان دولتی این هنر چه چشم‌اندازی از آینده در ذهن دارند و تحقق این چشم‌انداز را به کدام مدیر می‌سپارند تا در مقام مدیرکلی هنر‌های نمایشی بنشیند.
سمتی که به حمید نیلی با سابقه حضور در مقام مدیرعاملی تماشاخانه ایرانشهر، مدیرعاملی انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس، مدیرعاملی انجمن هنر‌های نمایشی ایران و... سپرده شد تا پس از طا‌ها عبدخدایی، علی منتظری، مهدی مسعودشاهی، رحیم تجلی‌برزگر، حسین سلیمی، مجید شریف‌خدایی، خسرو نشان، حسین پارسایی، حسین مسافرآستانه، قادر آشنا (دو دوره)، حسین طاهری، مهدی شفیعی، شهرام کرمی و کاظم نظری، پانزدهمین «مرد»ی باشد که بر صندلی مدیرکلی هنر‌های نمایشی تکیه می‌زند.
از یاد نبردن غایبانسازوکار رایج در اداره‌کل هنر‌های نمایشی و «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» آن به‌عنوان مرجع صادرکننده پروانه اجرا از شهریورماه ۱۴۰۱ به‌این‌سو بیش‌ازپیش دچار تفاوتی معنادار با روندی شد که گروه‌های نمایشی طی آن نیازی به حضور در هزارتوی اخذ مجوز نمی‌بینند، در مکان‌هایی غیررسمی روی صحنه می‌روند و اجرا‌های آلترناتیوی را شکل می‌دهند که می‌تواند گزینه‌ای برای اطلاع از آن‌چه روی صحنه‌های رسمی نیست، باشد. در این میان به رغم اجرا‌هایی که هر شب در سالن‌های رسمی شهر تهران، از مجموعه تئاتر شهر تا تالار وحدت و از تماشاخانه ایرانشهر تا تالار مولوی، همچنین خیل پرشمار سالن‌های خصوصی روی صحنه می‌روند، هستند بی‌شمار نویسندگان و کارگردانانی که بازگشت از راه آمده را غیرممکن می‌دانند و تکرار دوباره سازوکار پیشین برای حضور روی صحنه را محال.
وضعیتی که اگر تئاتر شهر را به‌عنوان نماد تئاتر دولتی در نظر بگیریم از نام‌هایی که از بازه زمانی شهریورماه ۱۴۰۱ به‌این‌سو در آن روی صحنه رفته‌اند، پیداست. نام‌هایی گردآمده حول ایده محوری «لزوم روشن ماندن چراغ تئاتر» که بخش بزرگی از آنها را «ناشناخته ها» و بخش دیگر را «نزدیکان به نظام سیاسی» شکل داده و همچنان به پیش می‌روند.
آن‌چه از صحبت‌های پیوستگان به جریان تئاتر غیررسمی، همچنین غایبان برمی‌آید این است که ما در تئاترمان هیچ‌گاه نهادی مستقل و مشخص نداشته‌ایم که در مواقع اضطرار ازجمله پس از اتفاقات شهریورماه ۱۴۰۱ یا پیش‌ازآن در آبان‌ماه ۱۳۹۸ یا دی‌ماه ۱۳۹۶، اهالی تئاتر را گرد هم بیاورد و موجب ایجاد اجماعی در میان‌شان شود.
پس می‌توان بخشی از چندپارگی موجود را محصول نبود چنین نهادی و به‌تبع‌آن همواره شخص‌محور بودن و تصمیم‌گیری‌های فردمحور دانست؛ اتفاقی که درحال‌حاضر نیز رخ داده است و هر کس به‌صورت شخصی تصمیم می‌گیرد که در این شرایط چه کند. ضمن اینکه به‌نظر می‌رسد تا وقتی تصمیمات به‌صورت فردی گرفته می‌شوند، نمی‌توان تصویر روشنی از آینده تئاتر در ایران به دست داد.
پیوستگان به جریان تئاتر غیررسمی، همچنین غایبان معتقدند شاید بزرگترین چالشی که از نیمه دوم سال ۱۴۰۱ تاکنون با آن مواجه‌اند، تصمیم‌گیری اخلاقی در قبال مفهوم زنانگی به نمایندگی از قلمرو‌های به حاشیه رانده‌شده باشد. مسئله‌ای که تا پیش از این اتفاقات، کمتر به آن اندیشیده می‌شد و ساده‌ترینش اینکه چرا باید برخلاف بخشی از واقعیت‌های موجود در جامعه، همچنان براساس موازین موردنظر «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش»، روی صحنه رفت؟
اگر کارگردانان تئاتر ایران همچنان به این شیوه ادامه دهند ـ شیوه‌ای که منجر به نادیده‌انگاشتن خواسته بخشی از جامعه می‌شود؛ جامعه‌ای که بازیگرانِ اجرای آنها نیز ممکن است جزئی از آن باشند.
درواقع با مسئله‌ای اخلاقی مواجه‌اند. مسئله‌ای که در اینجا مطرح می‌شود نه هنر است، نه تئاتر و نه روی صحنه رفتن یا نرفتن؛ بلکه انتخابی است که در مواجهه با این چالش اخلاقی انجام می‌دهند و دست‌کم به چهار گروه تقسیم‌شان می‌کند؛ عده‌ای که ترجیح دادند با این تصور که به‌رغم گذر از مجرای «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» برای اجرا، می‌توانند آن‌چه را که می‌خواهند، بگویند و به روال سابق به اجرا می‌پردازند.
عده‌ای دیگر که انتخاب‌شان غیاب است و نکته مورد اشاره‌شان اینکه، غیاب کارکرد خواهد داشت اگر به چشم بیاید. همچون دیوارنوشته‌ای که با رنگی پوشانده شده است، اما رنگ، بیش از پوشانندگی، به آن‌چه پنهان کرده ارجاع‌مان می‌دهد. دراین‌میان کسانی هم هستند که چنانچه اشاره شد انتخاب دیگری دارند؛ نه اجرا با مجوز شورای ارزشیابی و نظارت و نه غیاب. انتخاب آنها اجرای غیررسمی است.
هرچند این انتخاب علاوه بر اینکه در معرض احتمال برخورد قرارشان می‌دهد، خواه‌ناخواه دایره مخاطبان‌شان را هم محدود می‌کند. مهاجرت و وانهادن همه آن‌چه در طول سالیان متمادی ساخته شده بود و ساختن از نو در کشوری دیگر هم انتخاب گروه دیگر را شکل داده است.
مسئله‌ای از دیروز تا امروزچالش اخلاقی شکل‌گرفته و انتخاب‌های رخ‌داده را در شرایط کنونی درنهایت می‌توان اینطور تفسیر کرد که در تمام این سال‌ها ـ چه پیش از انقلاب، چه پس از آن ـ زنانی بوده‌اند که برای تحقق حقوق اولیه خود در جامعه‌ای که چه بپذیریم و چه نپذیریم، تمایلات مردسالارانه آن قابل کتمان نیست، ایستادگی کرده‌اند. این ایستادگی در بسیاری از موارد موجب ایجاد خطرات و محدودیت‌هایی هم برای آنها شده است و اتفاقات سال ۱۴۰۱ نیز یکی از بزنگاه‌های تجلی این مسئله بود؛ آن‌جایی که بخشی از زنان به‌رغم همه فشار‌های یک جامعه مردسالار و با وجود پیش‌بینی تبعات بیان مطالبات‌شان، پرسشی را پیش روی جامعه ازجمله اهالی تئاتر قرار دادند.
پرسشی از این قرار که تئاتر کِی و کجا قرار است کنار این مطالبات بایستد؟ آیا قرار است همچنان با چشمانی بسته با این ایستادگی تاریخی مواجه شود و به روال سابق ادامه دهد؟ یا می‌تواند سرانجام جایی برای خود در دل جامعه پیدا کند؟ اگر قرار بر طرح ذات‌گرایانه این سوال باشد، باید پرسید آیا اهالی تئاتر اساساً وظیفه و تعهدی بر دوش خود احساس می‌کنند یا خیر؟
آیا قائل به این مسئله هستند که هنر تئاتر ایجادکننده رابطه‌ای دوسویه میان اهالی این هنر با جامعه است یا خیر؟ اگر پاسخ به این سوالات مثبت است، آیا منطقی است که اهالی تئاتر اتفاقات رخ‌داده را نادیده بیانگارند و با فرض به ثمر رساندن ایده؛ «لزوم روشن ماندن چراغ تئاتر»، همچنان مانند سابق به کار خود بپردازند؟
قرار گرفتن این سوالات بی‌پاسخ در کنار مسئله امروز، دیروز و احتمالاً فردای تئاتر ایران، «سانسور»، مسئله‌ای که مطرح‌شدن دوباره آن این‌بار از زبان بهرام بیضایی در «نشست تئاتر امروز ایران در چهارمین جشن هنر شیراز» به یادمان می‌آورد که به‌قول او سانسور در تئاتر همواره نه‌فقط توسط دولت که به‌صورتی بی‌شکل نیز عملی شده است.
سانسوری بی‌شکل که قانونی بر آن حکفرما نیست و به همه صورت‌ها ظاهر می‌شود و مادامی که تئاتر را به بازتابی محافظه‌کارانه و توأم با احتیاط مطالبات بخشی از جامعه با رعایت موازین «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» ازیک‌سو و سخن گفتن از ایده‌های رهایی‌بخش در محافل خصوصی ازسوی‌دیگر تبدیل سازد، کاری از پیش نخواهد برد.
tags # شهرداری تهران سایر اخبار
رضا زرندی رییس کل دادگستری استان خراسان رضوی شد